மயக்குறு மக்கள்

படைப்புப் பல படைத்துப் பலரோடு உண்ணும்

உடைப்பெரும் செல்வர் ஆயினும், இடைப்படக்

குறுகுறு நடந்து, சிறுகை நீட்டி,

இட்டும் தொட்டும், கவ்வியும், துழந்தும்,

நெய்யுடை அடிசில் மெய்பட விதிர்த்தும்,

மயக்குறு மக்களை இல்லோர்க்குப்

பயக்குறை இல்லைத் தாம் வாழும் நாளே.

நூல்: புறநானூறு (#188)

பாடியவர்: பாண்டியன் அறிவுடை நம்பி

சூழல்: பொதுவியல் திணை – பொருண்மொழிக் காஞ்சித் துறை (விளக்கம் ‘துக்கடா’வில்)

(அடிக்கோடிடப்பட்டுள்ள வார்த்தைகள் பாடலில் இல்லை, வாக்கிய ஓட்டம் தடைபடாமல் இருப்பதற்காக நான் சேர்த்தவை)

ஒரு பெரிய பணக்காரர். தன் வீட்டில் பல்வேறு பண்டங்களைச் சமைக்கிறார், பலரோடு உட்கார்ந்து பிரமாதமான அறுசுவை உணவைச் சாப்பிடுகிறார். ஆனாலும், அந்த விருந்தை முழுமையடையச் செய்வதற்கு, ஒரு குழந்தை வேண்டும்.

அந்தக் குழந்தை விருந்தினர்கள் நடுவே குறுகுறுவென்று நடந்து செல்கிறது, தன்னுடைய சிறிய கைகளை நீட்டி நெய் சாதத்தைக் கலக்கி எதையோ தேடுகிறது, பின்னர் அதே கையால் தந்தை, தாயைக் கட்டிக்கொள்கிறது, கொஞ்சம் சாதத்தைத் தன் வாயில் இடுகிறது, மிச்சமெல்லாம் சுற்றிலும் சிதறுகிறது!

இதையெல்லாம் பார்க்கும்போது, ‘அச்சச்சோ, சாப்பாடு வீணாகிறதே’ என்று எந்தப் பெற்றோரும் நினைக்கமாட்டார்கள். பிள்ளையின் குறும்பை நினைத்து மயங்குவார்கள். அப்படிப்பட்ட மக்கள்செல்வம் இல்லாவிட்டால், வாழ்ந்து என்ன பலன்?

(பின்குறிப்பு: கவிதையோடு ஒப்பிடும்போது உரைநடை எப்பேர்ப்பட்ட ஏழை என்று இதுபோன்ற பாடல்களை ‘விளக்க’ முற்படும்போதுதான் புரிகிறது 🙂 சிரமம் பார்க்காமல் மேலே உள்ள பாடலை இன்னொருமுறை படித்துவிடுங்கள்!)

துக்கடா:

• ’பொதுவியல்’ என்றால், புறம் வகையைச் சேர்ந்த பாடல்கள் அனைத்துக்கும் பொதுவான விஷயங்களைச் சொல்லும் திணை
• ’பொருண்மொழிக் காஞ்சி’ என்றால், நல்ல பண்புகளைச் சொல்லும் துறை

063/365