பாவி மனம் தூங்கலையே!

கேளாய் எல்ல தோழி! அல்கல்

வேணவா நலிய வெய்ய உயிரா

ஏமான் பிணையின் வருந்தினேன் ஆகத்

துயர் மருங்கு அறிந்தனள்போல அன்னை

’துஞ்சாயோ என் குறுமகள்’ என்றலின்

சொல் வெளிப்படாமல் மெல்ல என் நெஞ்சில்

’படுமழை பொழிந்த பாறை மருங்கில்

சிரல்வாய் உற்ற தளவின் பரல் அவல்

கான்கெழு நாடன் பரந்தோர்க்குக்

கண்ணும் படுமோ’என்றிசின் யானே!

நூல்: நற்றிணை (#61)

பாடியவர்: சிறு மோலிகனார்

சூழல்: குறிஞ்சித் திணை, காதலி தன் தோழியிடம் பேசுகிறாள்

என் தோழி, உனக்கு ஒரு முக்கியமான விஷயம் சொல்லவேண்டும், கேள்,

நேற்று இரவு, வழக்கம்போல் என்னுடைய காதலனை ஆசையுடன் நினைத்தேன். உடனே என் உடம்பெல்லாம் கொதித்துவிட்டது. அம்பால் அடிபட்ட ஒரு மானுடைய துணை மானைப்போலப் பெருமூச்சுடன் படுக்கையில் புரண்டு தவித்தேன், துடித்தேன்.

இதை என்னுடைய தாய் கவனித்துவிட்டாள். ‘சின்னப் பொண்ணே, நீ இன்னும் தூங்கலியா?’ என்று விசாரித்தாள்.

நான் அவளுக்குப் பதில் எதுவும் சொல்லவில்லை. எனக்குள் ரகசியமாகப் பேசிக்கொண்டேன். இப்படி:

‘நிறைய மழை பெய்த காட்டு நிலம். அங்கே ஒரு கல் பாறை. அதன் அருகே சிச்சிலிப் பறவையின் வாயைப் போன்ற அரும்புகளைக் கொண்ட முல்லைப் பூக்கள் மலர்ந்திருக்கின்றன. பக்கத்தில் பரல் கற்கள் நிறைந்த பள்ளங்கள்.

இத்தகைய கானகத்தின் தலைவனாகிய என் காதலனை நினைத்தபிறகு, எனக்கு எப்படித் தூக்கம் வரும்?’

துக்கடா

• இந்தப் பாடல் தோழி சொன்னதாகப் பல நூல்களில் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. ஆனால் பாடலை வைத்துப் பார்க்கும்போது அது காதலி சொன்னதாகதான் இருக்கவேண்டும்
• இன்றோடு ஏழு நாள் ‘அக’க் கொண்டாட்டம் நிறைவடைகிறது. இனிமேல் நாளைமுதல் பக்திக்கும் அறிவுரைக்கும் மற்ற பாடல்களுக்கும் இடம் உண்டு 😉

226/365